Kirsten was een goedlachse vrouw met een groot hart voor kinderen. In haar job als leerkracht, en later ook als begeleider in het ondersteuningsnetwerk, ging ze altijd tot het uiterste voor haar kinderen.

Ook wij konden steeds op Kirsten rekenen om mee te zorgen voor onze kindjes. Als meter van onze oudste dochter betekende ze enorm veel binnen ons gezin.

Als je Kirsten tegenkwam, kon je ervan op aan dat ze aan het lachen was of jou aan het lachen bracht. Maar achter die glimlach ging een zware last schuil. Ze kampte vaak met twijfels over zichzelf en had donkere gedachten. Praten over deze gevoelens ging zeer moeizaam. Door de lockdowns, als gevolg van de coronapandemie, voelde ze zich daarenboven vaak alleen.

Eind 2020 liet Kirsten zich opnemen in de PAAZ, de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in Asse, omdat het te moeilijk werd. Ze kwam na enkele weken positief naar buiten en startte met een nieuwe job, als begeleider in het ondersteuningsnetwerk binnen het onderwijs. Ze leek als herboren. Ze kon makkelijker over haar gevoelens praten en ging vrolijker door het leven.

Na haar opname begon ze te schrijven aan een getuigenis over haar depressie. Ze koos ervoor openlijk te praten over haar opname in de PAAZ, maar tegelijk ook vooruit te blikken naar wat haar beter maakte. Ze focuste heel fel op kleine gelukjes die haar stapsgewijs gelukkiger konden maken. In het najaar van 2021 ging het weer bergaf. Vooral de vooruitzichten naar mogelijk verstrengde coronamaatregelen duwden haar opnieuw richting donkere gedachten.

Eind november 2021 nam Kirsten de beslissing om uit het leven te stappen. Ze was moe en had alles uit de kast gehaald om terug positief in het leven te staan, maar ze kon het niet meer opbrengen om elke keer weer de knop om te draaien.

Om het werk van Kirsten niet verloren te laten gaan, hebben we, Sigrid (zus) en Michaël (schoonbroer) beslist om de boekenverkoop verder te zetten. Daarnaast willen we haar doel, het taboe rond psychisch welzijn doorbreken, verruimen door te praten over het verlies van Kirsten, via een open getuigenis, en door het creëren van activiteiten voor leerlingen van het lager onderwijs om over gevoelens te praten, via de lesmap.

Kirsten reisde heel graag. Daarom is Arlette (mama) gestart met het maken van herinneringssteentjes. Het is de bedoeling om deze steentjes ergens in de wereld een mooi plekje te geven. Op die manier lijkt het dat ze nog verder de wereld rond reist. Op een herinneringssteen(tje) aan Kirsten staat de puntkomma-zonnebloem tattoo die ze wou laten zetten en de “Ik hoop je gelukjes” boodschap waarmee ze het taboe rond psychisch welzijn wou doorbreken. Wil je graag zo’n steen(tje) voor thuis of voor een mooi plekje in de tuin of om op een mooi uitzichtpunt op een uitstap of reis te leggen? Contacteer ons voor verdere afspraken.


Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.